Stay strong Appie. Of de verheffing van ieders hart.

Ik weet tenminste één ding: het doek op onderstaande foto, en dat andere doek (1), is te groot voor de IC of een verpleegkamer. In het ziekenhuis past een kaartje. En zowel met een kaartje als met een spandoek toont men zijn of haar medeleven, maar met een spandoek draagt men dat medeleven ook nog eens breed uit. Daar schuilt geen kwaad in, het is zelfs geen probleem, maar er komt een punt waarop de ijdelheid en niet het medeleven regeert, en waarna de toeschouwers alleen nog hun eigen hart en elkaars hart verheffen. Dan weet ik toch nog één ding: in het ziekenhuis is het altijd druk en ook buiten het ziekenhuis is er leed. Daarom schijnt mij dit specifieke leed, dat collectief en groots wordt vertolkt, tegelijk een bliksemafleider voor veel ander leed, dat alleen maar niet wordt gezien omdat niemand er oog voor heeft.

Dit gezegd hebbende, krijg ik een brok in mijn keel als ik de verhalen over dit specifieke drama lees (2, 3). Dus: stay strong Appie. Want ondanks dat ik hem niet ken, ken ik zijn verhaal nu wel en wens ik wat hem overkomt, niemand toe. Tot slot: nu doe ik dus zelf mee aan deze vreemde mix van medeleven, eerbetoon en show. Daarom: hier blijft het bij. Dit verhaal moet maar doorgaan als het voorbeeld voor elk collectief medeleven dat ik tot dusverre heb aanschouwd, of alle collectieve rouw. Ze lijken een soort olievlekken die zich langzaam verspreiden en aan iedereen plakken. Of plasjes honing uit een lekkend vat, want mensen vliegen er op af.

(1) http://www.ad.nl/amsterdam/ajax-eert-nouri-met-spandoeken-stay-strong-appie~ad892e0e/ (2) https://www.vi.nl/nieuws/ernstige-hersenschade-geconstateerd-bij-nouri
(3) http://www.ajax.nl/streams/ajax-actueel/update-situatie-abdelhak-nouri.htm